Niccolo Ammaniti. Gdy ujrzałam nazwisko tego niezwykle utalentowanego współczesnego pisarza włoskiego – miałam subiektywną pewność, że dzieło, którego jest pomysłodawcą kreatywnym, współautorem scenariusza oraz reżyserem, musi być interesujące, niebanalne, ujmujące subtelnością i nienachalnością narracji. Wprawdzie korelacja, dość wysoka jak na warunki filmwebowskie, też wskazywała na to, że owym serialem warto się zainteresować i poświęcić mu swój czas, lecz po tylu zawodach nie mam już do rekomendacji z tegoż portalu zaufania.

Nie chciałabym w mojej krótkiej recenzji koncentrować się na streszczeniu fabuły – tę możecie przeczytać w opisie filmu, jak również w szeregu wątków pod „Tajemnicą krwawych łez”. Moją intencją jest skupienie się na tym, co z owego, tytułowego, cudu wynika, co każdy z głównych bohaterów jemu zawdzięcza, traci przez niego, zyskuje?

Cud – krwawe łzy, płynące z prędkością kilku litrów na godzinę z posągu Najświętszej Maryi Panny – jest faktem niezaprzeczalnym. Niezależnie od status quo na wymiarze postaw (od ekstremalnie ateistycznej do skrajnie wierzącej) – nikt z osób, które przez premiera Republiki Włoskiej zostały wtajemniczone w owo zdarzenie, nie podważa tego, że mamy do czynienia ze zjawiskiem niewytłumaczalnym naukowo. Cud przez każdą z postaci wykreowanych przez Ammanitiego jest odbierany subiektywnie. Uruchamia on całą gamę procesów, których napędem są motywy – latentne do tej pory, skrywane, nieświadome, lub spychane do nieświadomości (via mechanizm represji). Każdy z bohaterów doświadcza zmiany. Ścieżki ich życia nagle stają się drogami z ostrym skrętem w lewo lub prawo. Wielu z nich jest nieświadomych tego, czym owe zawirowania są spowodowane, kto i dlaczego pociąga za sznurki.

Zatem – cud jest faktem. Cóż z owym zdarzeniem, o którym wie kilka osób z władz, wojska lub osób cywilnych dopuszczonych do owej tajemnej wiedzy, robią poinformowani?

Abstrahując od płci, aby nie zdradzać choćby szczątkowo fabuły – jeden odkrywa prawdziwą wiarę. Inny – traktuje Boga, w którego dotychczas nie wierzył, jak stragan z zabawkami, spośród których można sobie wybrać dowolną, zgodną z obecnym widzimisię. Kolejny – odzyskuje to, co utracił. Jeszcze inny – doświadcza traumy i staje wobec sytuacji bez wyjścia, ale wszystko przybiera tak nieoczekiwany kształt i formę, że jego dotychczasowe życie w dwójnasób doświadcza przewrotu kopernikańskiego. Następny – o umyśle bardzo poszukującym, na wskroś przesiąkniętym racjonalnością, próbuje wyekstrahować pierwiastek ludzki z krwi płynącej z oczu Madonny i zmaterializować go, aby następnie, niczym w laboratorium doktora Frankensteina, obserwować, co z tego wyniknie – ale czy z pełną świadomością konsekwencji dla siebie i świata? Jeszcze jeden – doświadcza rewolucji na najważniejszej płaszczyźnie życia.

A ty? Jak sądzisz – co uczyniłbyś z CUDEM?
A co podpowiada ci serce?